In mijn vorige blog schreef ik over mijn passie voor auto’s en racen. Doorgaans gedraag ik me als een ‘heer in het verkeer’ al gaat die uitdrukking tegenwoordig al lang niet meer op. Het is een uitdrukking uit de vorige eeuw, waar mensen een invoegende auto ruimschoots de ruimte gaven om in te voegen.
Brutaal zijn
Nu moet je brutaal zijn en je auto ertussen duwen anders beland je van de invoegstrook op de vluchtstrook. Een tijd waarin mensen niet aan bumperkleven deden en niet ongeduldig op de claxon drukten als de auto voor hen niet direct optrok bij het groene stoplicht.
Lock-down
Tijdens de eerste corona-golf kwam België in een totale lock-down. We mochten alleen essentiële verplaatsingen doen, dus mijn cabriootje kwam hooguit eenmaal per week van de oprit om naar de plaatselijke supermarkt te rijden. Het gaspedaal bleef hangen bij 50 km per uur. Nu kwam me dat wel even goed uit want het ging niet zo goed met me tijdens de coronacrisis. Mijn zo geliefde ritjes naar Middelburg werden stopgezet en mijn wereldje werd klein, heel klein, net als dat van jullie. Alleen werd ik ook nog geplaagd door enorme paniekaanvallen. In maart zou ik starten met de Hbo-opleiding voor communicatiemedewerker B in Utrecht. Maar ook dat werd een paar maanden uitgesteld.
Overwinning
Mijn vreugde was dan ook groot toen ik op 9 juni voor het eerst de grens over mocht naar Utrecht voor mijn eerste les. Het voelde vreemd om na zoveel maanden weer op de snelweg te rijden en in de tussentijd was ook de maximumsnelheid in Nederland teruggebracht van 130 naar 100 km/u. Rustig reed ik op de rechterrijstrook, heb zelfs geen auto’s ingehaald. Acclimatiseren, go with the flow. Wat hieraan mee hielp was dat ik in de stationwagen van manlief reed, een uiterst comfortabele automaat waarin je lekker kunt cruisen.
De dag verliep goed, leuke groep medecursisten, 15 in totaal. Een ouderwetse ‘examen’ opstelling van de tafeltjes, keurig op 1,5 meter afstand van elkaar. Iedereen moest zich voorstellen via een korte pitch, veilig vanaf je eigen tafeltje. Alleen toen ik aan de beurt was moest ik voor de klas komen. Van schrik vertelde ik een totaal ander verhaal dan wat ik thuis had voorbereid. Maar het was me gelukt. Zonder paniekaanval. Een moment van overwinning!
Kuifje
In deze euforie reed ik om 19.30 uur na de les weer terug naar huis. Bij de afslag Roosendaal/Nispen stond ik links voorgesorteerd bij het stoplicht te wachten. Naast me stond een hippe Seat Ibiza, spoilertje, getinte ruiten. De bestuurder was een leuke vent met een blonde kuif. We lachten naar elkaar en toen het groen werd gaf hij een spuit gas. Omdat hij rechts van me stond haalde hij mij dus rechts in en ik gaf toe aan de verleiding. “Jij gaat mij niet rechts inhalen Seat-rijdertje. Ik trapte het gaspedaal diep in en de automaat schakelde razendsnel op. Ik reed het Seatje er zo uit. Op de provinciale weg ging het Seatje mij opeens inhalen over een doorgetrokken streep. Ik had al gas teruggenomen en klapte hoog boven mijn stuur in mijn handen. “Jij wint klootzakje”. Opeens lichtte er in de achteruit van het Seatje een rood stopbordje op. Politie Volgen! “Shitterdeshit”. Met kloppend hart volgde ik het opeens niet meer zo toffe autootje bij de rotonde naar rechts. Ik stopte en deed mijn raampje naar beneden waar ik de nog altijd knappe man aankeek.
Waar bent u mee bezig?
“Waar bent u mee bezig mevrouw?”, vroeg hij “U reed 100 km per uur waar u 50 mocht. Weet u wat dat kost? Zo’n 600 euro!” Ik slikte even en probeerde niet te gaan huilen. Zo snel kan je stemming dus omslaan. Hij vroeg om mijn rijbewijs. Shit, waar was mijn tas?
“Ik weet het meneer, ik ben zwaar fout. Had niet in de gaten dat ik zo hard reed. Ik rijd voor het eerst sinds de Lock down en had de nieuwe auto van mijn man meegekregen, een automaat. Ben ik niet gewend. En ik besef nu ook dat mijn handtas met rijbewijs nog in mijn eigen auto ligt dus tel dat maar op bij de bekeuring.” Ik kon hem gelukkig wel mijn identiteitsbewijs overhandigen. Hij liep even naar zijn auto en kwam daarna terug.
Wat zullen uw kinderen zeggen
“Wat bezielde u?” vroeg hij nogmaals. Ik legde uit dat ik naar school geweest was, en me de hele tijd netjes aan de snelheid had gehouden, tot ik hem met dat knappe koppie en kuifje naast me zag in die getunede Seat. En had gedacht toen hij rechts er vandoor stoof dat ik me niet ging laten doen.
“Heeft u een man en kinderen mevrouw, wat gaan die zeggen als u onder politie surveillance wordt thuisgebracht?”
“Ik heb twee zonen, eentje van 24 en eentje van 20. Mijn man wordt boos en de oudste van 24 heeft net een snelle auto gekocht en ik heb hem al wel drie keer gewaarschuwd dat hij zich niet moet laten uitdagen voor een race door van die Seatjes en Golfjes. En nu heb ik er zelf aan meegedaan.” Hij keek me een ogenblik aan.
“Nou rij maar naar huis”, zei hij. Ik zei dat ik even uit moest stappen en wat water moest drinken, dat ik erg geschrokken was.
“U begrijpt me niet”, zei hij. “U mag naar huis. Het blijft bij een waarschuwing. Ik zie dat u goed geschrokken bent en dit nooit meer zult doen.” Ik kon me niet verroeren, had hem wel willen zoenen maar tja corona he. Hij stapte in, zwaaide nog even lachend naar me en reed weg. Ik stond nog steeds te shaken.
Snelheidsmeting
Thuisgekomen deed ik mijn verhaal. Gérard laaiend natuurlijk, Max en Sven kwamen niet meer bij. “Ik denk dat het weer wat beter met je gaat mama als je gaat flirten bij het stoplicht”, lachte Max. “Zat hij alleen in die auto en heeft hij een snelheidsmeting gedaan?”, vroeg Sven. Hij kijkt altijd naar Blik op de Weg en wist te vertellen dat een agent alleen geen snelheidsmeting kan doen en dan geen bekeuring kan uitschrijven. Ik hield het er maar op dat meneer de agent gecharmeerd was van mijn open en eerlijke bekentenis dat ik gevallen was voor zijn knappe koppie en me had laten ‘verleiden’ tot een racemomentje.
Ik ben er goed van af gekomen. Ik kijk voortaan recht vooruit bij de stoplichten.
Recente reacties
Archieven