Ik hoor je denken ‘insmijter’? Wat is dat nu weer… Laat ik je meenemen naar de afgelopen kerstperiode. Voor het tweede achtereenvolgende jaar waren wij in de drukste periode van het jaar genoodzaakt onze winkel te sluiten.

Lockdown
Tijdens de Coronapersconferentie kregen we een week voor Kerst alweer de boodschap dat niet essentiële winkels moesten sluiten. Opnieuw in de periode van het jaar waar we in een maand de hele jaaromzet goedmaken. Het moment dat de winkel vol ligt met kerstsnoep, kerstkaarten, cadeautjes en kerstpostzegels. Een voorraad waar je als je terug open mag in januari weinig meer mee kunt.

In 2021 hadden we na enkele frustrerende weken en bezoekjes van de BOA’s de deuren gesloten. Afgelopen december mochten we alleen open voor postpakketservice en verkoop van postzegels. Volgens het coronacrisisteam zijn wij geen essentiële winkel, wat raar is als je ziet dat alles wat in onze winkel ligt, wel verkocht mocht worden bij de supermarkt of het Kruidvat. En dat bij de boekwinkel aan de overkant geen boek verkocht mocht worden maar mensen het wel via BOL.com bestelden en dan in de boekhandel konden ophalen. Het kostte personeel maar bracht geen omzet!

Tafeltje bij de deur

Slapeloze nachten maar daar ga ik het niet over hebben. Ik had twee weken vakantie van mijn werk en vond dat onze zoon die de winkel runt wel een paar dagen vrij mocht hebben in de eerste week van januari. Daarom bood ik aan om bij de ingang van onze tabaksgemaksshop te staan. Want door de coronaregels waren we genoodzaakt om extra personeel in te zetten voor onze winkel die eigenlijk niet open was. Volg je nog?

Controle voor de BOA’s

Er staat iemand aan de kassa om de postpakketjes uit te reiken of aan te nemen en staatsloten te verkopen (dat is schijnbaar wel essentieel), maar de klanten begrepen de regels niet zo goed. De deur stond open maar alles wat binnen handbereik lag, was toch onbereikbaar. Dus was er een extra mannetje/vrouwtje nodig bij de deur. Die bij het tafeltje met handgel en het bordje met coronamaatregelen stond om te vragen: Wat heeft u nodig? Komt u een pakketje ophalen? Iets afgeven voor de stomerijservice? Dan mag u binnen, wilt u wel even uw mondkapje opzetten? Want de BOA’s lopen rond en een bekeuring is niet zomaar terugverdiend.”

Service met een lach

Er kwam een oud dametje aangelopen. Ik sprak haar vriendelijk toe. “Dag mevrouw, komt u een pakketje ophalen of brengen? Nee? Heeft u iets online besteld?”
“Nee ik wil een rouwkaart en een postzegel en heb geen verstand van online bestellen”. Ik legde uit dat we alleen op bestelling werkten, maar zei dat ik er wat voor haar ging zoeken want er mocht niet gewinkeld worden in de winkel. Snel had ik een aantal verschillende rouwkaarten gepakt en mevrouw ging tevreden over de snelle service naar binnen om af te rekenen. “Ik ben zo blij dat ik niet die drukte in moet bij de supermarkt voor 1 kaart”, zei ze terwijl ze haar portemonnee opborg in het tasje dat aan haar rollator hing. Ik zag de dankbaarheid in haar ogen. In de afgelopen twee jaar heb ik me zeer bekwaamd in het lezen van een oogopslag omdat je niet meer kan zien of iemand glimlacht of niet met die mondmaskers.

Insmijter

De volgende klant was andere koek. Op mijn vraag of ik hem kon helpen zei hij “Dat gaat je niks aan, ik wil gewoon naar binnen.” Ik vroeg of hij zijn mondmasker op wilde doen en dat weigerde hij.
“Dan kan ik u helaas niet binnenlaten meneer.” zei ik zo vriendelijk mogelijk. Want dat hij moeilijk ging doen was overduidelijk.
“Wie denkt u wel dat u bent?” vroeg hij.
Ik zei: “de insmijter” en dat leverde de nodige hilariteit op bij de wachtende mensen. En ook de jongeman zag er de humor van in. “Ik kan in verband met mijn gezondheid geen mondmasker dragen maar heb postzegels nodig”, zei hij en ik liet hem door. Of hij echt om postzegels kwam ging ik maar niet vragen.

Eruit

Heimelijk genoot ik van mijn tijdelijke baan als insmijter. Ik heb in die twee dagen nog nooit zoveel mensen zien lopen die blij waren met een uitstapje naar het Kruitvat of de supermarkt. En ik? Ik was ‘eruit’, even weg uit het stille kantoor. Het was alsof ik op een terrasje zat en naar voorbijgangers keek waarbij ik fantaseerde wat hun beroep was en welke boodschappen ze gingen halen. Ik genoot van de verschillende modeverschijnselen, rillende jeugd in kapotte broeken, dametjes die eigenlijk niet op naaldhakken konden lopen, mensen diep weggedoken in hun jas tegen de kou. Ik sprak wachtende mensen bij onze deur die zo blij waren met een gesprekje omdat ze al zo lang alleen aan het thuiswerken waren. Ik sprak vaste klanten die zich schuldig voelden dat ze niet bij ons om snoep of sigaretten konden komen. Waarbij ik me afvroeg of ze, als de deuren weer open mochten, inmiddels waren gewend aan het gemak van alles bij dezelfde winkel (supermarkt) te kopen en niet meer bij ons om hun shag, sigaretten of staatslot zouden komen.

Terug naar normaal

Gelukkig heb ik me vergist, we zijn er nog niet maar het klantenaantal stijgt elke dag. We houden ons aan de regels van 1,5 meter afstand, vier mensen in de winkel en de klanten zeggen herhaaldelijk dat ze zo blij zijn weer bij ons inkopen te mogen doen. Ze voelen zich bij ons vele malen fijner dat op een kluitje in het Kruidvat of de supermarkt. En hebben de vriendelijke benadering van onze zoon en medewerkster gemist.
Mijn ervaring als insmijter kan op mijn CV bijgeschreven worden.