Ze wordt opgeschrikt als haar nieuwe telefoon rinkelt. Ze neemt op.
“Hallo met Sophie”

Sophie rekt zich uit. Haar hele lijf doet zeer. Tijdens een busreisje met haar moeder naar Parijs heeft ze geflirt met de chauffeur. Nadat ze terug waren in Nederland hebben ze elkaar een paar keer ontmoet. André is mysterieus en spannend. Hij heeft haar diverse malen verrast door haar op te pikken bij kantoor of zelfs een keer door een chauffeur te sturen die haar in een limo naar een penthouse in Den Haag bracht. Ze krijgt nog rode oortjes als ze denkt aan de heftige seks. Wat was ze eraan toe om verleid te worden. Begeerd. Heel wat anders dan met haar vriend. Maar na een paar keer had ze het eigenlijk wel gezien. André was iets te mysterieus. Wilde nooit over zichzelf praten. Wat al helemaal geheimzinnig was waren de uitstapjes die ze maakten en dat ritje met de limo terwijl hij maar een “gewone buschauffeur” was. Zoveel verdienen die niet. De laatste keer was de vrijpartij wel erg ruw, daar ondervindt ze nu nog pijnlijke lichaamsdelen van.  Ze wordt opgeschrikt als haar nieuwe telefoon rinkelt. Ze neemt op.
“Hallo met Sophie” alsof iemand anders haar belt op deze telefoon die ze uit een kluisje op het centraal station heeft gehaald nadat ze een flinke som geld had achter moeten laten.
“Dag snoes. Ik heb het geld gevonden maar het spelletje is veel te leuk om er nu een punt achter te zetten.”
“Je had gezegd dat als ik betaalde, ik de tape zou krijgen.”

“O, wil je de tape schat, dat kan geregeld worden. Kan je nog eens terugkijken hoe lekker het was. Maar een kopie houd ik nog even zelf.” De smalende stem van Bram doet haar walgen. Hoe kon ze hem nou ooit leuk gevonden hebben?
“Vuile schoft. Zet het maar op internet. Ik zal je aanklagen. De internet recherche zal je wel opsporen.”
“Zorg maar dat je om 21.00 uur vanavond klaar staat op het station. Mijn chauffeur pikt je op.”
Voordat Sophie nog iets kon zeggen was de verbinding verbroken. Zou ze alles opbiechten aan Bram?
Ze besluit nog één keer toe te geven maar daarna zou ze alles tegen Bram zeggen.

Rillend in haar zwarte jurkje met bijbehorende netkousen – deze instructie had ze nog per sms ontvangen – staat ze te wachten bij de ingang van het station. Er stopt een taxi en er stapt een man uit. Hij heeft zwarte lederen handschoenen aan en een chauffeurspet op. Hij loopt op haar af en geeft een pakketje. Dan salueert hij en stapt terug in de taxi om vervolgens met een korte claxontik weg te scheuren.

Verbouwereerd staat Sophie op het plein. Ze loopt naar haar auto en doet het binnen lichtje aan. Met trillende vingers maakt ze het pakje open. Het bevat een CD, ze kan wel raden wat er op staat. Ze start de auto en rijdt naar huis. Snel verwisselt ze haar kleren voor een joggingpak en spuit wat deodorant op. Ze maakt haar haren vochtig. Zo lijkt het alsof ze net uit de douche is gestapt. Bram is gaan squashen. Ze pakt de laptop en kruipt in bed. Met ijskoude vingers doet ze het schijfje in de dvd lader.

Terwijl ze naar de niets verhullende beelden zit te kijken lijkt het alsof het om een andere vrouw gaat daar op de zwart satijnen lakens. Ze zet het geluid uit, maar kan op de een of andere manier zichzelf er niet toe zetten om het scherm dicht te klappen.
De kat spits haar oren. Ze miauwt en springt van bed.

Een windvlaag laat de glasgordijnen even bewegen.
“Bram, ben je al thuis?” Sophie klapt snel de laptop dicht en legt hem onder bed. “Bram?”
Als ze uit bed wil stappen slaakt ze van schrik een gil als de gestalte van André de deuropening vult.

“Wat doe jij hier, hoe kom je eigenlijk binnen?”
Hij houdt de sleutels omhoog. De sleutelbos van Bram!
“Bram zijn sleutels. Hoe kom je daaraan?”
André laat een kort cynisch lachje horen. “Gepikt uit zijn sporttas bij het squash centrum. Wees maar niet bang, hij komt voorlopig niet thuis.”

“Wat bedoel je? Je hebt hem toch niks gedaan hé schoft?”
“Kijk eens aan. Het katje heeft een scherpe tong.” In één beweging staat hij naast haar en grijpt haar aan haar paardenstaart omhoog.
“Au, laat los!”
“Mij een beetje bedreigen hè teef. Zeggen dat je de politie op me af zult sturen. Dan ken je me nog niet.”

Hij slaat haar keihard in het gezicht. Sophie valt op het bed. Razendsnel heeft hij haar handen achter op de rug en maakt ze vast met een tyrap. Dan haalt hij een mes tevoorschijn.

Hij houdt de punt onder haar kin.
“Wil je nog steeds de politie bellen schat?”
“Nee, nee. Zeg maar wat je wilt. Wil je nog meer geld? Ik kan je nog geld geven. Zeg me wat je wilt?” smeekt ze.
“Daar moet ik eens goed over nadenken, snoes. Dat filmpje zal wel wat opleveren. Het is fucking goed. Geen acteerwerk maar puur genot en pijn. Geen fake. Daar kickt men wel op. Maar wat als je toch naar de politie stapt. Een tweede filmpje wil ik wel maar dat wordt nooit zo goed want je bent niet meer oprecht. Nee, dat wordt niks. Iets anders spannends dan maar?”

Hij snijdt met het mes het koordje van haar joggingbroek door en trekt de broek over haar benen naar beneden. Dan ritst hij het joggingjack open. Zijn ogen beginnen te glanzen als hij ziet dat ze er niks onder heeft. Sophie geeft hem een trap. Ze had tegen zijn ballen willen trappen maar raakt zijn bovenbeen.

“Stomme teef, je vraagt erom.”
Hij haalt de riem uit zijn broek en bindt haar benen bij elkaar. Dan maakt hij haar armen vast aan de stijlen van het bed. Hij loopt naar de overloop en komt dan met een sporttas de slaapkamer terug binnen.
Sophie kijkt angstig wat hij doet. Hij haalt er een camera uit en een statief en stelt het op aan het eind van het bed.
Hij gaat me verkrachten, denkt ze. Op dat moment trekt hij een plastic zak uit de tas. Worstelend probeert ze te ontkomen maar ze kan geen kant op. De zak wordt over haar hoofd getrokken. Het is een doorzichtige zak en ze ziet André zijn kleren uittrekken.
“Als je meewerkt gebeurt er niks. Dan zal ik de zak op tijd verwijderen.”
Ze voelt de punt van het mes tegen haar keel.
“Maar als je het niet goed doet, dan….

Sophie wil gillen maar merkt dat het zuurstoftekort al op begint te spelen.
Ruw stoot hij in haar en begint te bewegen. Ze raakt volledig in paniek. Gaat sneller ademen terwijl ze weet dat dat juist het stomste is dat ze kan doen. Ze wordt duizelig. Dan wordt alles zwart…

©Elles Jansen, juli 2013

“Hier volgt een bericht voor de reizigers. Het Centraal Station wordt momenteel ontruimd wegens een bommelding. Deze trein stopt in Antwerpen Berchem. Er rijden geen treinen naar Nederland. Momenteel zijn er ook geen bussen beschikbaar.”

Even was het stil in de overvolle trein maar toen sloeg de paniek toe. Mensen gingen bellen, spraken door elkaar en klampten zich vast aan de conducteur.

Ik zag de angst in de ogen van het meisje tegenover mij. Ik had haar al de hele reis stiekem gadegeslagen. Gekeken hoe zij totaal van de wereld was, diep meegevoerd door het boek in haar slanke vingers. Hoe zij haar benen wisselend kruiste na een pagina of tien.

Ik pakte in een opwelling haar hand en zei: “Centraal is zeker vijf kilometer van Berchem verwijderd. We zijn hier veilig”.
Ze keek me aan en vroeg: “Kom jij ook uit Nederland?
“Ja, maar ik woon in België. Ik studeer in Gent en woon op kamers in Antwerpen. En jij?”|
“Ik woon in Den Bosch en loop stage in het ziekenhuis van Brugge. Hoe moet ik nu naar huis?”
De trein stopte en we stonden op.
“We vinden er wel wat op, blijf maar dicht bij mij” zei ik beschermend.
Ik pakte mijn weekendtas uit het bagagerek en het meisje trok haar tas schuin over haar schouder.

De mensen stonden al in het gangpad, iedereen wilde zo snel mogelijk de coupé verlaten. Mensen hadden geen geduld en duwden elkaar in de verdrukking. Wij gingen even terug zitten, lieten iedereen eerst maar uitstappen. De trein zou toch niet verder rijden dus waarom dat gestress.

Terwijl we het station binnenliepen klonken er opeens een paar harde knallen. Paniek brak uit. Ik gooide me over het meisje op de grond, beschermend met mijn tas boven ons hoofd. Gegil en gekrijs galmde door de hal. Een dingdong weerklonk door de luidsprekers. “Geen paniek, er zijn enkel wat ballonnen geklapt. Niets aan de hand. Wij verzoeken u het station rustig te verlaten”.

Ik stond op en hielp het meisje omhoog. Ze beefde over haar hele lichaam. Haar ogen waren zwart van de uitgelopen mascara. De reizigers om ons heen renden alle kanten op. Buiten klonken sirenes van politieauto’s. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn ademhaling ging gejaagd. Rustig blijven, maande ik mezelf.
“Kom, we moeten hier weg. Ik woon hier vlak bij.”
Ik pakte haar hand en trok haar mee het station uit. We staken de straat over, om ons heen renden mensen de weg op. Ze keken niet eens naar het verkeer.
Buiten was het chaos. Taxi’s stonden in een rij en daarnaast schoven auto’s aan om gestrande familieleden of vrienden op te halen. De taxi’s konden niet eens meer van hun plaats af komen en claxonneerden onafgebroken.

We renden het tunneltje in, onder het spoor door en tien minuten later opende ik de voordeur. De houten trap kraakte toen ik haar voor ging naar mijn appartement op de eerste verdieping. Toen ik de deur openmaakte naar mijn tweekamer appartementje voelde ik de verantwoordelijkheid die mij gesterkt had van me afglijden en voltrok zich heel even een doemscenario in mijn op hol geslagen gedachten. Ik leunde met mijn ogen dicht tegen de muur en haalde diep adem. Toen voelde ik haar zachte lippen, zout van de tranen. Ze kuste me eerst zacht maar al snel werd de kus ruw, wild en ongeremd. Ik beantwoordde de kus alsof mijn leven ervan afhing. Ze rukte aan mijn leren jack. “Uit” lispelde ze tussen het kussen door. Koortsachtig vlogen haar handen over mijn lichaam. Mijn kleding moest uit, dat was duidelijk. In een mum van tijd waren we naakt en nam ik haar ruw tegen de muur van de hal van het appartement. We gedroegen ons al halve wilden. Ik proefde nog steeds zout. Ik opende mijn ogen en zag de tranen over haar wangen bungelen.
Ik hield meteen in. “Doe ik je zeer, moet ik stoppen?”
“Nee ga door” hijgde ze, “laat me voelen dat ik leef.” Meer aansporing had ik niet nodig.
Even later lagen we in bed. Ik weet niet meer hoe we er beland waren.
“Ik denk dat je vannacht beter hier blijft slapen” zei ik met mijn lippen in haar bruine lange lokken.

Nog nooit had ik zo intens de liefde bedreven. En dat met iemand die ik niet kende, waarvan ik de naam niet eens wist. Zouden we elkaar na deze nacht ooit terugzien of zou het hierbij blijven.
Was het slechts een daad van twee mensen in levensgevaar? Ik viel in slaap, gerustgesteld door het warme zachte vrouwenlichaam dat tegen me aan lag en haar zachte ademhaling.